KPN Cup 3 – De Scheg, Deventer
Zoals het een echte student betaamd, noem ik Beemte-Broekland, waar mijn ouders wonen, thuisthuis en Utrecht, waar ik zelf woon, thuis. Deventer is altijd de baan geweest waarop ik schaatste toen ik nog bij mijn ouders woonde, dus Deventer is mijn thuisthuis ijsbaan. Deventer is de baan geweest waarop ik mijn eerste marathons reed, mijn eerste marathon won en waar ik nog elke week met veel plezier een training afwerk. Maar gisteren was het geen training en ik was stiekem toch wel wat zenuwachtig voor onze 2e KPN cup. Aangezien ik Amsterdam tijdens KPN cup 1 het ijs had geknuffeld en bij de 6 banen in Utrecht kotsmisselijk werd en de finish niet haalde, vond ik het wel tijd worden om een wedstrijd uit te rijden.
Van te voren moest ik nog even op jacht naar begeleiderspassen van de anderen, zodat ik mijn familie gratis naar binnen kon loodsen, en toen konden Eline, ik en 64 anderen ons toch echt op gaan maken voor de start.
De wedstrijd begon met ontzettend veel geduw en getrek en dat was ik al gauw zat. Ik zag Manon Gremmen een kleine 20 meter vooruit rijden en besloot haar te volgen. Deze mini ontsnapping leverde niks op, behalve speakerpunten, maar scheelde een hoop gedoe. Vervolgens begaf ik me toch maar in het peloton van 4 rijen dik, waarin Eline en ik elkaar goed wisten te vinden. Mijn moeder gaf na afloop aan: “Ik hoefde maar 1 van jullie te zien, want dan had ik de ander zo gevonden”. Toen we verder in de wedstrijd kwamen en het duwen en trekken nog net wat heftiger werd, zag ik ineens iemand die in wilde schuiven. Zo subtiel als ik ben, was ik daar geen voorstander van en stak ik mijn elleboog een beetje naar buiten. Verontwaardigd hoorde ik een bekende stem “Joooo”, oops dat was dus Eline…. In de finale waren we allebei op, maar we wisten een 38e en 40e plaats te behalen!