3 December 2019 Flevonice, Biddinghuizen
Hier had ik zin in! Afgelopen zondag al een paar rondjes gereden op het ijs van Flevonice. Ik was verbaasd over hoe goed het ijs was. Natuurlijk ligt het er niet glanzend bij, maar er waren geen gekke slushpuppy plekken of scheuren te bekennen. Zondag was het wel heel mistig, en kon je geen 20 meter verder kijken.
Maar toen ik dinsdag na 2,5 uur file (gelukkig ingecalculeerd) op het terrein verscheen was het een heldere avond. Er stond een aardig windje, waar we bij het eerste lange rechte stuk nog wel eens last van zouden kunnen krijgen.
Na die lange auto rit moest er eerst een espresso in. Waarna ik ben gaan inlopen op de 250 meter baan, waar op dit moment nog geen ijs ligt. Talita was er niet bij, haar rug is nog steeds niet de oude na haar val in Hoorn tijdens de Trachitol Trophy.
De temperatuur was niet zo erg als ik had verwacht. De schaatsen werden bij de baan zelf aangedaan. Daar was het nog op het rechte stuk een beetje heen en weer schaatsen, om vervolgens maar alle lagen uit te doen, gezien mijn talent dat ik zelfs boven de poolcirkel nog oververhit raak had ik aan mijn thermopak genoeg. Het beloofde een harde wedstrijd te worden.
De klok stond op 12 ronden. Op elke vorm van social media en de schaatsen.nl wedstrijd stonden 10 ronden, maar goed. We zijn er nu toch. Bij start zat ik in het midden en vond dit plekje eigenlijk wel prima. Ik reed ploegloos, dus was het aan de andere ploegen om als locomotief op kop te gaan rijden.
Al vanaf het begin bleek dat veel meiden moeite hadden met het ijs en de bochten rechtsom. Gelukkig heb ik tijdens het jeugdschaatsen vaak de laatste minuten van de training bochtjes rechtsom gereden, dit werd door de spieren nog herinnert, dus waren deze bochtjes te doen.
De koers werd af en toe aangezet, omdat er meiden probeerden weg te komen. Maar vanwege harde wind en de neiging van een vrouwenpeloton om geen meter cadeau te geven, werden deze weer snel opgeslokt. Er waren af en toe grote valpartijen. Omdat je op dit ijs gelijk stil ligt is het extreem gevaarlijk voor degene die achter de vallende dame rijden. Dit is bij mij twee keer gebeurd, maar het feit dat dit vaak in een bocht was redde de situatie.
Toen we nog 2 ronden moesten werd het tempo opgevoerd, de finishlijn werd voor de 10e keer gepasseerd en het werd onrustig in het peloton. Meiden probeerden van positie te wisselen. En ik moest een gat dichtrijden omdat er een minisprintje voorin was gebeurd. Toen ik eindelijk het peloton weer bereikte kwam alles als een kluitje bij elkaar. Hoe het gebeurde kan ik mij niet herinneren, wellicht een verkeerde beweging of toch aangetikt, maar ik ging onderuit op het rechte stuk. Ik probeerde me zo klein mogelijk te maken, maar twee meiden waren niet snel genoeg om mij te ontwijken. Één werd door mijn liggende positie vol gelanceerd, voor m’n gevoel vloog ze 2 seconden door de lucht, voordat haar kaak als eerste het ijs raakte. De andere dame was achter mij blijven liggen, en had een snee in haar been. Beide konden niet gelijk praten omdat de schrik er nog flink in zat. Er stopte gelijk een auto met medische hulp, waarna ik dacht dat ik niks voor ze kon doen. Dus toen ben ik maar verder gegaan, in de hoop het peloton nog te kunnen inhalen.
Er was één meisje tussen mij en het peloton die ik had als mikpunt. Het duurde nog wel een volle ronde voordat ik haar en een paar afvallers had ingehaald. Omdat ik mij nog best goed voelde, en hun tempo behoorlijk laag was, ben ik er maar voorbijgereden. Uiteindelijk voelde ik ze toch aanhaken, maar hield ik het tempo hoog. In theorie hadden we kunnen rouleren om de koppositie, maar mijn doel was top 10 en dat ging hem niet worden. Dus wilde ik gewoon lekker genieten van de wedstrijd, mijn benen testen, en hem uitrijden in deze subgroep.
Toen zij uiteindelijk bij de streep nog een eindsprint gingen doen was ik niet verbaasd en moest ik toch de helft van de meiden voor me dulden.
Daarna kreeg ik het ergste geval wintervoeten die ik ooit heb meegemaakt, en was het strompelend terug naar de kleedkamer. Mijn humeur was niet al te goed. Ik had het gevoel dat dit type wedstrijden mij goed ligt, en ik had goede benen. Maar die val heeft roet in het eten gegooid. Een bebloed en gescheurd pak, zo kwam ik later achter, als gevolg. Gelukkig vielen de verwondingen mee, een paar blauwe plekken en schaafwonden en de teleurstelling dat de Weissensee kwalificering het niet ging worden. Maar voor de rest ben ik tevreden hoe deze wedstrijd ging en heb ik er wel vertrouwen in dat ik in mijn voordeel ben op natuurijs, maar moet ik voor die koers nog een jaartje wachten. Nu lekker muziekje aan en terugrijden naar Rotterdam.
(gezien er geen foto’s zijn van de koers, hierboven een foto van onze terugweg afgelopen zondag vanaf Flevonice).