Wedstrijdverslag (v): KPN Cup #6 Alkmaar. Zonde, gevallen in de laatste ronde

7 December 2019 De Meent, Alkmaar

Na een klein akkefietje met de NS (Niks reed op Gouda, Rotterdam-Utrecht was onmogelijk), werd er uiteindelijk met ploegleider Wop op schiphol afgesproken. Om vanuit daar door te rijden naar De Meent in Alkmaar. Gezien Talita nog steeds aan het herstellen was van haar val in Hoorn twee weken terug (Trachitol Trophy), werd er besloten de voorbespreking in de auto te doen. Lars belde in en ik had twee ploegleiders tot mijn beschikking. Nu had ik het idee dat mijn benen niks waard waren vandaag. Na een hele week aan deadlines op werk, Sinterklaas, korte nachten en blauwe plekken van mijn val van afgelopen dinsdag, dacht ik vooral een potje te gaan overleven vandaag.

Het plan was om mij de eerste helft van de wedstrijd koest te houden. Mee te draaien en de boel in de gaten houden, maar gezien ik in mijn eentje was zou ik niet veel kopwerk gaan doen, dit moesten de ploegen maar oplossen. Mijn vermoeden was dat iedereen bij elkaar zou blijven, gezien de klassement rijdsters zo vroeg voor de Weissensee hun plekje niet wilden af staan en geen risico’s wilden nemen. Ik voorspelde dat we eigenlijk als één groot kluitje de finish zouden passeren. Ik zou mij dan in tweede helft van de wedstrijd goed aan de voorkant positioneren, mocht er een kopgroep gevormd worden dan kon ik hier alert op reageren. Om mijn lichaam iets meer in wedstrijdstand te krijgen werd er nog een dubbele espresso genuttigd. Waarna het inwerken kon beginnen. Dit keer had ik lang de tijd en kon mijn beurze lichaam een beetje soepel worden.

 

De wedstrijd werd ingeluid door een dame van de jury, ik heb niks verstaan van wat zij zei, gezien de DJ helemaal los ging met één goede dreunbeat. Zij had gauw door dat dit ‘m niet ging worden, schreeuwde iets over dat wij schaatsen met onze benen doen (is bij vrouwenkoersen soms de vraag) en gebaarde dat we mochten gaan.

 

Dit was de traagste opening die ik ooit heb meegemaakt. Het was overeind rijden, een beetje om je heen kijken en een beetje met de positie spelen. Mijn blik ging vaak naar Wop aan de kant, waar ik vaak duimpjes kreeg, want er viel niet veel te coachen op dit moment.

 

 

Af en toe werd er een aanval geplaatst, maar iedereen was nog fit dus werd elk gat weer vakkundig dichtgereden. Halverwege werd het tempo opgevoerd en hadden we een aantal rondes een versnelling. Slim gebruik makende van een rustmoment na deze veldslag ging er één rijdster van Sprog vandoor. Het peloton wachtte af. Ik had zo mijn twijfels op dit moment, gezien ik mij eigenlijk best goed voelde en wellicht met de juiste versnelling nog bij haar kon komen. Maar we moesten nog minstens 20 ronden, en mijn vermoeden was dat het peloton op een gegeven moment wel zou gaan rijden.

Dit gebeurde niet. De tempoversnellingen kwamen, maar waren kort en niet overtuigend. Een aantal valpartijen verder zagen we de bewuste dame ons op een halve baan had. Zij wist zich uiteindelijk bij ronde 5 voor de finish weer bij ons te voegen. Gezien er op dit moment grote positioneringschaos was, had ik mij in deze fase niet tot de coaches gewend. Grote fout. Gezien wij gelapt waren zou er bij ronde 3 worden afgebeld voor de pelotonsprint. Dit niet door hebbende, was ik verbaasd dat wat klassement dames bij ronde 4 al snelheid gingen maken, nou ja, eigenlijk gewoon een volle sprint. Mijn benen reageerden wat laat, maar ik wist mij ergens tussen te wurmen, ik gok rond plek 15, waar er een worsteling met een andere dame plaatsvond. Een tikkeltje uit de bocht vliegend maakte ik mij op voor de laatste 300 meter. Toen ging het snel, iemand tikte mij aan, en ik zat op de buitenkant van mijn ijzer, geen stabiliteit te vinden dus ik ging vol onderuit. Ik had een soort deja vu van dinsdag waarbij ik met mijn val twee meiden lanceerde, hoe nu die meiden mij hebben ontweken is nog steeds een raadsel.

Toen ik kon opstaan was het peloton al 100 meter verder. En was het teleurgesteld uitrijden naar de streep. Heel erg balen. Ook nu twijfel ik of ik op het moment suprême met de vluchtster mee had gekund, dikke respect wel hoe zij het heeft aangepakt en volgehouden. Volgende keer ga ik blijven staan.