Start van het seizoen, de eerste meters. Na een zomer vol uren op de fiets en trainingen op de skeelers waarbij ook de zware droogtrainingen niet ontbraken was het tijd om de benen te testen op het ijs van Kardinge.
De mannen stonden op scherp en voorbereidingen waren getroffen. Spanning hoog, hartslag hoger en de strijdlust het allerhoogst. En dan klinkt het, het startschot.
Gelijk vanuit de loze ronde werd er in rap tempo de eerste 30 rondes van de marathon afgerond. Geen kans voor de vluchters omdat er zo veel energie in het peloton zat. Klaarblijkelijk waren we niet de enige met goesting in de strijd. Na deze rappe beginfase begon het wat in te kakken en dat was het moment voor de mannen om op te letten en ten strijde te trekken.
Nadat een ieder om en om in een aanvalspoging mee had gezeten schoot er een kopgroep weg die we mistte. Geen paniek, er is altijd een tweede groep die er achteraan gaat. Dat hadden de mannen goed door en met Martijn en Richard tesamen hadden we twee ijzers in het vuur om het alsnog rond te gaan breien.
De eerste kopgroep ging rond en in deze knotsgekke koers wisten de ploeggenoten van de mannen op voorsprong de tweede groep terug te pakken. Ja dat was even zuur voor de Arktikanen. Op naar plan B. Zo kort mogelijk in de pelotonsprint komen. Daar waren het Rick en Martijn die elkaar op wisten te zoeken en te helpen om zo naar voren te rijden om nog mee te sprinten voor de punten. Door het gedrang en geduw voor te zijn was dit ook zeker niet onverdienstelijk.
Groeten van de Arktika mannen.
