KPN Cup 5 – IJsbaan Kennemerland, Haarlem
Na een turbowandeling op het strand van bloemendaal was het haasten naar Schaatsbaan Kennemerland, waar Lars en Lalita al met een kop thee klaar zaten voor de voorbespreking. Na onze lastige eindronden in Deventer de vorige keer waren Talita en ik skeptisch over aankomende wedstrijd. Maar we hadden deze week hard getraind en waren met goed ingefietste benen in Haarlem. Talita was wel in twijfel over haar knie, waarbij kramp in de laatste week weer opspeelde.
Het plan was simpel, Talita zou proberen in een groep weg te komen na de tussensprint, ik zou me gedeisd houden gedurende de wedstrijd en proberen 10 ronden voor de finish weg te komen.
Haarlem heb ik altijd goede herinneringen bij, de vorige wedstrijd (toen nog regiotop) kleurde zich doordat ik na een val het peloton weer moest inhalen en het publiek mij totaal niet kende, maar wel elke ronde luid toejuichte. Goede motivator!
Na een lekker rondje inlopen op wat sinterklaashitjes was het verzamelen voor de start, het ijs lag er prachtig bij en het was heerlijk winters koud. De wedstrijd startte chaotisch, Talita en ik reden achter elkaar de eerste 5 ronden. Toen de chaos, het getrek, en het gescheld mij wat begon te irriteren ben ik binnendoor op een andere positie gaan rijden. De wedstrijd werd gauw hard gemaakt, na de tussensprint werden er ronden van 32s aangetikt en bleef het tempo hoog. Deze inspanning zorgde voor heftige kramp in de knie van Talita, die hierdoor wedstrijd helaas moest verlaten. Dit had ik in de eerstre instantie niet gelijk door, maar Lars had er op gehamerd dat ik vaker contact moest zoeken met de zijlijn voor feedback, waar ik dan ook Talita zag staan, heel erg balend van haar knie.
Het volgende deel van de wedstrijd kenmerkte zich door vele valpartijen, zowel in de bocht als het rechtse stuk. Zo’n 10 ronden voor het einde werd het peloton getrokken in één groot lint. Het tempo was hoog en mijn plan om in deze fase van de wedstrijd weg te komen moest ik even parkeren.
Toen er nog 5 ronden te gaan waren stokte het tempo, de ruggen werden gerecht en er werd veel gekeken, dit was het moment dat Femke van BlueDune haar kans greep en ik haar eentje ervandoor ging, mijn positie was middenmoot tweede rij, het was lastig om hier nog uit te draaien en het gat met haar dicht te rijden.
Uiteindelijk werd het tempo weer opgevoerd en heb ik in de laatste sprintrondje nog wat meiden in de bocht kunnen inhalen, helaas is mijn rechtse stuk-sprint nog niet optimaal waardoor ik weer wat posities moest toegeven op het laatste stuk en midden in het peloton over de finish kwam. Plek 33, wel met mijn snelste eindronde ooit (30,6).
Al met al een hele verbetering ten opzichte van Deventer, maar wel wat veilig gereden. Voor de volgende wedstrijd een actievere positie uitkiezen bij de laatste rondes, om beter op een ontsnapping te kunnen reageren. Dit biedt hoop voor volgende week: De Trachitol Tweedaagse in Utrecht en Hoorn!