Dag 1: 22 November 2019 Vechtse Banen, Utrecht
Trachitol Trophy Dag 1! De mannen hadden gister al een goede wedstrijd, wat resulteerde in een mooie 6e plek van Tom. Voor de dames was het een tweedaagse, vrijdag dus voor het eerst. In plaats van lekker uit te slapen en een rondje te fietsen, zat ik dus om 9 uur op mijn werk een facade te ontwerpen, andere voorbereiding dan normaal. Maar het was een kort dagje en met een kort trein ritje was ik in Utrecht.
Eenmaal op de baan zaten Lars en Talita in het Café aan de koffie. Talita was goed hersteld van vorige week en had maar één plan, in plaats van al die tactiek wilde zij gewoon een lekker wedstrijdje hebben en ervan genieten. Gezien zij wel een behoorlijke sprint in de benen heeft en er bij de Trachitol Trophy twee tussenspints in elke koers zitten, hadden we het plan dat zij wellicht daarvoor kon gaan. Voor mij was hetzelfde plan als vorige week, wellicht na een tussensprint, wanneer het weer terugzakt, een aanval plaatsen, zo niet, dan op het einde eerder wegrijden.
De wedstrijd begon met veel getrek en gedruw, er kwamen wat scheldpartijen langs en hier en daar werden er meiden gehaakt. Dit resulteerde na zo’n 12 ronden in een grote valpartij in de bocht, waarbij één van de meiden ongelukkig terecht was gekomen en bleef liggen. Hierdoor werd ons verzocht rustig aan de binnenkant te blijven rijden. Gelukkig kon zij met hulp wel overeind komen en op eigen houtje het ijs verlaten. In het peloton hadden Talita en ik de voorkant opgezocht, waar de onrust merkbaar was. Één keer gaf de scheids met een handgebaar aan dat wij weer mochten, maar na een korte tussensprint en veel geschreeuw van achter werd ons duidelijk dat dit niet mocht. Veel tegenstrijdige signalen vanuit de jury en het peloton zorgde dat iedereen vragend om zich heen keek. Uiteindelijk werd er gekozen voor een herstart om de boel weer te bedaren. Hierbij werd de tussensprint verplaatst naar ronde 30 en 20, zodat wij weer even in de wedstrijd konden komen.
De tussensprint zat Talita goed voorin, naar wat ik kon zien werd ze 6e. En was het opletten voor een ontsnapping. Die kwam er, een aantal meiden gingen buitenom voor een kans. Deze werd echter snel geparreerd door het peloton. In dit deel was het tempo hoog, en was het zo tijd voor de volgende tussensprint. Hierbij zat ik in de middenmoot en werd de onrust beantwoord met vele valpartijen, ik zag in deze ronde zeker 5 meiden voor mijn voeten naar buiten vliegen, het scheelde een haartje en een aantal gekke correcties van mijn kant om hier niet bij te liggen.
Na de tussensprint waren er wat rustige ronden waar de benen even konden bijkomen. Ontsnappingen werden snel teruggepakt en het peloton bleef een stomp kluitje. Een hoge dichtheid zorgde voor nog wat extra valpartijen, waar ik ook een aantal keer werd gehaakt. Achteraf hoorde ik dat Talita in dit deel van de wedstrijd pijnlijk gehaakt was, wat ervoor zorgde dat zij niet ontspannen kon rijden en raakte zij in de laatste 10 ronden achterop. Hierdoor werd zij uiteindelijk uit de wedstrijd geklasseerd, ontzettend balen.
Gezien het tempo hoog bleef was mijn plan om rond de 5e positie te gaan rijden, een positie waarbij je een kleine kans hebt op kopwerk, en toch voorin kan koersen. Kopwerk was bij deze wedstrijd extra energie verspillen omdat het in het begin al duidelijk was dat je 400 meter wind tegen had.
Zo’n 5 rondes voor het einde kon ik was plekjes opschuiven en kon ik goed voorin alles in de gaten houden. Het plan om nu weg te rijden parkeerde ik, want het tempo was te hoog om een groot gat te slaan. 2 rondes te gaan en ik zat rond plek 7, dit vasthouden. De spint ging vroeg aan, in de tweede bocht voor de eindstreep vielen twee meiden direct voor me, mijn rechterbeen werd door één van hen meegenomen, gelukkig kon ik met links compenseren, maar vloog ik wel een stuk de bocht uit. Vanuit zo’n inspanning een sprint opzetten was moeilijk, maar gelukkig had ik nog wel snelheid. In de bocht heb ik nog wat posities kunnen pakken en was het in één grote groep het rechte stuk op. Hier was het sprinten voor je leven en resulteerde dit in mijn eerste punten van dit seizoen! 17e plaats.
Was lekker, op naar morgen!
Dag 2: 23 November 2019 De Westfries, Hoorn
Na wat puntjes te hebben gescoord op vrijdag had ik goede moed voor de volgende dag! ‘s Ochtends werd er een stukje gefietst in Soest en omstreken en heb ik met mijn pa nog wat mini sprintjes gedaan.
De benen voelden redelijk, ik had gister wel mijn best gedaan en de strafheid was er nog niet helemaal uit. Ik had niet de middelen om mijn schaatsen te slijpen, dus het materiaal moest de oorlog van gister maar goed doorstaan hebben.
Eenmaal op de Westfries aangeland hadden we de voorbespreking met Woppert en Talita.
Talita’s voornemen was om lekker van de koers te genieten en af en toe bij de sprint mee te doen (en wellicht door te pakken). Ik had na gister eigenlijk maar één doel, ik vond dat ik te veilig gekoerst had en wilde daarom maar één ding: mezelf helemaal leeg rijden. Wellicht met een ontsnapping mee en actief voorin koersen, kijken waar het schip strand!
Nou die strandde zeer vroeg. Af en toe begin je aan een koers om er gelijk in de eerste 10 ronden achter te komen dat de benen geen zin hebben in 70 ronden. Nu begonnen we redelijk rap en zoals een echte Beloftenvrouwen koers (blijkbaar) betaamd was het gelijk matten en vielen er wat meiden gelijk aan het begin van de wedstrijd.
Ik rouleerde een aantal keer van achter naar voren (met goede aanwijzingen van Wop), maar moet toch toegeven de achterpositie toch vaak werd aangedaan. Ten eerste omdat je soms niet altijd door hebt dat je de laatste bent, maar ook dat er een soort stroop door de benen liep die stokte bij de heup, waardoor het glas half leeg was (van die pijn word je vanzelf een pessimist). Tot overmaat van de ramp ging Talita ook onderuit, en niet zo’n beetje ook, bij een tempo rondje knuffelde zij vol de kussens in de bocht, met als gevolg dat zij nog steeds last van haar rug heeft.
Bij de tussensprint was het bijblijven, en tempo wisselingen werden tot een ronde of 15 voor de streep goed gepareerd. Toen was er een flinke valpartij en werd de boel geneutraliseerd.
Mijn benen vierden een feestje totdat het tot ze doordrong dat er een herstart zou plaatsvinden (shiittt starten, help). Een van de meiden die onderuit was gegaan sloot zich ook aan bij de start, waarbij er een onduidelijke woordenwisseling met de scheids was, of zij nou wel of niet genoeg ronden had gereden. Uiteindelijk werd het startsein gegeven en had ik bijna een scheids aan mijn lijstje met Collateral Damage toegevoegd, sorry meneer, wellicht volgende keer ook een snijvast pak? (maar ff tussendoor, wie gaat er nou bij een massastart in het midden staan, kunnen we hier niet iets op verzinnen?).
De laatste rondes was het tempo best hoog. Bij de herstart was het al duidelijk dat een versnelling met mijn benen niet ging lukken. Zo liet ik af en toe gaten vallen zodat ik (met mijn iets snellere bochten) zo min mogelijk tempowisselingen hoefde op te vangen. Deze tactiek werkte tot 5 rondes voor het einde, waar de snelheid echt werd opgeschroefd.
Daar was het aanklampen al gauw een soort sluitwerk voor het peloton, waarbij ik een vangnet werd voor alle afvallers, waardoor ik elke ronde weer een punt had om naartoe te rijden. Hierdoor dus nog wat plaatsjes opgeschoven, maar helaas geen rol van betekenis kunnen spelen bij de eindsprint.
70 doden gestorven, het voornemen om mezelf helemaal leeg te rijden was dus wel gelukt. Maar het was een mooie wedstrijd! Morgen een lekker rondje fietsen. Zin in!